Om een beetje mee te tellen in de internationale kunstwereld moet je als stad toch wel minstens drie satellietbeurzen hebben. Voor het eerst hebben ze dat ook in Rotterdam begrepen. De selectie is dit jaar keihard geweest: veel buitenlandse galeries kregen voorrang, waaronder een opvallende hoeveelheid uit België. Maar Re:Rotterdam, één van de drie andere beurzen in een leegstaand pand van Rijkswaterstaat, is allesbehalve een beurs voor refusés.
Acht verdiepingen (waarvan de eerste wordt bewoond) telt het gebouw aan De Boompjes. De plafonds zijn laag, de vloerbedekking grijs, de trappenhuizen bedompt. Het prachtige panorama over de Maasboulevard, met aan de rechterkant de Erasmusbrug, maakt gelukkig heel veel goed. De vijfde verdieping staat geheel in het teken van bijna alle kunstenaars van de voormalige MKgalerie Rotterdam/Berlin. Met het geld van de verkoop wordt een fonds opgericht voor de tweejaarlijkse MK Award, die in het leven is geroepen ter nagedachtenis van de in 2011 overleden galeriehouders Emmo Grofsmid en Karmin Kartowikromo. Tanya Rumpff maakte een prachtige selectie.
De werken van Ditty Ketting ogen speels en fris, in tegenstelling tot de moderne Op art waar ze aan doen denken. De foto’s van Marleen Sleeuwits zijn ook bij LhGWR te zien, waar ze onlangs nog een mooie solotentoonstelling had. Haar beelden van kartonnen constructies en kleurige vlakken in de ruimte hebben soms een wel erg hoog Thomas Demand-gehalte, maar zijn desalniettemin het noemen waard. Ook is er interessant fotografisch werk van onder andere Bert Danckaert, Wim Bosch en Aram Tanis. De schilderkunst is met Mischa Patiniott een goede kunstenaar rijker.
‘I just realized I don’t care’ staat er op het T-shirt van een wat agressief ogende jongeman. Zijn blauwe ogen stralen niets anders uit dan pure agressie. Eigenlijk hebben alle personages in de schilderijen van Marie Civikov diezelfde soort onverschilligheid in hun ogen. Ze kijken je wel aan, maar tegelijkertijd dwars door je heen. Communiceren doen ze liever via slogans op hun kleding. Ook Hinke Schreuders communiceert graag met tekst. Op kleine blokjes aan de muur is in geborduurde letters een aantal citaten te lezen die afkomstig zijn uit de aanstootgevende roman Histoire d’O van Pauline Réage, een Franse klassieker uit 1954 over een vrouw die door haar vriend in een bordeel wordt geprostitueerd. De ruimte ernaast bevindt zich een merkwaardige installatie van Lotte Geeven, een interessant beeld in al zijn eenvoud. Absurd mooi zijn de donkere houtskooltekeningen van Sandro Setola. Kortom: ook op de andere verdiepingen zijn er absoluut hoogtepunten.
Met een opvallend kleine organisatie -een handjevol enthousiaste mensen van Galerie10 in Utrecht- is het gelukt in korte tijd de beurs op poten te zetten. Vooral hun eigen netwerk van kunstenaars, initiatieven en een handjevol sponsors hebben hieraan bijgedragen.
Met mooie woorden staat op de website: ‘Re:Rotterdam, is a reply/ response/ reaction to certain practices within the art. It is a re-ordering of the art fair/market and the establishments surrounding them. A re-focusing.’ Dat laatste is een tikkeltje overdreven, want zoveel wordt er niet gereflecteerd op de bestaande kunstmarkt en wat eromheen gebeurt. Re:Rotterdam biedt geen ‘alternatieve’ of nieuwe inzichten. Het is vooral een beurs die, als satellietbeurs van Art Rotterdam, een aantrekkelijk alternatief biedt aan veel kunstenaars en jonge kunstinitiatieven, mede door de lagere standprijzen. Voor de bezoeker toont het vooral iets waar we allemaal zo vreselijk veel behoefte aan hebben: dat er in Rotterdam echt iets gebeurt.
