Oscar Abraham Pabón

Brenda Tempelaar
Oscar Abraham Pabón, SCULPTURAL TRADITION (2013)

Aan de linkermuur van de studio hangt een foto met daarop een rol wc-papier en een kwast met blauwe inkt eraan. Ernaast hangt een strook wc-papier met afdrukken van de kwast: blauwe inktvlekken met evenwijdige tussenpozen. Het papier, een industrieel en alledaags product, wordt hier door Oscar Abraham Pabón verzocht om zich te verhouden tot modernistische beeldhouw- en schilderkunst en hij bevraagt hiermee waaraan een modernistisch sculptuur herkend kan worden.

Deze vraag naar de rol die modernisme speelt in hedendaagse kunst wordt in de studiopresentatie van Pabón aan de hand van verschillende onderwerpen onderzocht. Zo ligt op de grond een tapijt waar driehoeken uit zijn losgesneden die met metaal omhoog zijn gebogen. Bij binnenkomst in de studio zag ik al een diagram aan de muur waarin wordt uitgelegd welke constructie nodig is om de uitgesneden vormen omhoog te buigen. Ook is er een foto achter glas, waarop de metalen constructie te zien is zonder te zijn bekleed met een tapijt.

Een andere verhaallijn gaat over een brugconstructie, gemaakt van een handdoek die is opgestijfd met Maizena. In wisselende media, van schetsmatige tekeningen tot monumentale foto’s wordt door Pabón de vraag gesteld of de handdoek een sculptuur kan zijn, en wat er nodig is om de status van een sculptuur te bereiken. Bladerend in een boekje (Complex Structures) lees ik ‘if we wanted to turn the starched bath towels into a real bridge, it could be achieved by adding steel bars and pouring concrete until we had a bridge, but the important thing is understanding this process as a potentiality, while also still keeping the possibility of reverting it and going back to the original towel, given the fact that the starched structure can be undone by adding hot water and unstitch the towels’. Onder deze tekst staat een illustratie van een ondersteboven gekeerde façade van een kerk. De façade heeft dezelfde vorm als de handdoek die ondersteboven aan de waslijn hangt. Daarmee maakt Pabón een vergelijking mogelijk tussen een alledaags object en monumentale architectuur.

Deze vergelijking lijkt aan de basis van zijn werk te staan en wordt in deze presentatie het beste zichtbaar in drie foto’s van 150 x 90 cm waarop uitvergrote zeepjes zijn afgebeeld in de pasteltinten zachtroze en vanille. De ondergrond is bleek turquoise. Een slagschaduw valt aan twee kanten van de zeepjes. Op één van de foto’s is een duidelijke scheur zichtbaar over de volledige lengte van het zeepje. In dit werk onder de titel This is Forever (2013) wordt de functie duidelijk die fotografie inneemt in het werk van Pabón. Door het bleek turquoise kader van de foto’s bevinden de zeepjes zich in een omgeving waarin geen schaal is aangegeven. Het geeft ze iets monumentaals en tegelijkertijd de status van een model. In de onderwerpen die door Pabón worden aangesneden trekt hij een lijn tussen zijn hedendaagse praktijk en de sculpturale tradities die worden overgenomen uit het modernisme.

De kijker wordt door Pabón uitgenodigd om zelf een uitsnede te maken, zoals gebeurt wanneer men een foto maakt. Maar waarom heeft de kunstenaar dit zelf eigenlijk niet gedaan? Ik denk dat Pabóns studio er op alle andere dagen van het jaar precies zo uit ziet als nu. Anders dan de andere residenten heeft Pabón geen tentoonstelling geprobeerd te maken. Daardoor lijkt het alsof hij vergeten is om zich voor te bereiden, om de hoofdzaken van bijzaken te scheiden en een inzichtelijk beeld te geven van zijn werk in de vorm van eindproducten, sculpturen en foto’s. In de beschrijving van zijn werk staat echter dat Pabón zich bezig houdt met grootschalige projecten die bedoeld zijn om plaats te vinden in de openbare ruimte en dus niet bedoeld zijn om geïsoleerd tentoon te stellen. Toch had het veel bezoekers op weg geholpen als Pabón wel een selectie had gemaakt. Dan hadden meer bezoekers kunnen zien dat Pabón met zijn onderwerpen, zoals de handdoek-brug, een heldere positie inneemt, van een kunstenaar die de mogelijkheden van een sculptuur bespreekt, zonder daarbij daadwerkelijk een sculptuur te willen maken.

Oscar Abraham Pabón, TOWEL BRIDGE (2013)
Oscar Abraham Pabón, THIS IS FOREVER (2013)
Oscar Abraham Pabón, STARCH GRANULES (2013)